We vertrekken voor enkele dagen naar Tasmania. Dit eilandje onderaan is zowat het achtergestelde stiefzusje van Australia. Tasmania telt maar 484.000 inwoners op 70.000 km2 maar vormt een staat op zichzelf. Niemand van onze kennissen in Melbourne is er ooit geweest en het eiland krijgt het inteelt-etiket mee. We vertrekken dus zonder al teveel verwachtingen - het is te warm om naar Ayers Rock te vliegen en ons vliegkrediet moet op.
Algauw blijkt dat Tasmania alle verwachtingen overstijgt. We huren een auto en ik rits een stapel folders mee op de luchthaven. Tasmania telt tientallen nationale parken en we kiezen er enkele uit die we in deze korte tijd gaan bezoeken. Onder CJ's motto 'hoe hoger hoe beter' kiezen we voor een Tree Top Walk in het Tahune Park. Via een ijzeren gevaarte in de lucht wandelen we tientallen meters boven de rivier op de hoogte van de boomtoppen. Het ding zwiept vervaarlijk en we worden zeeziek. Het uitziet maakt gelukkig veel goed. Het landschap doet denken aan Zwitserland: veel groen, grote meren en (weliswaar kleine) bergen.
Eigenlijk zijn we echte autotoeristen: we doen niets liever dan de hele dag rondrijden en kijken naar het wisseldende landschap. Mount Wellington is de meest bekende berg op het eiland en gelukkig voor ons kan je met de auto helemaal naar boven. Het zicht is fenomenaal - jammer genoeg kan je dit niet op foto vastleggen. Om zeven uur rijden we terug naar Hobart City, we checken in in een hotelletje, bestellen room service en vallen onmiddellijk in slaap.
