Ik word wakker en merk dat het licht in onze tent binnenstroomt. Mijn bioritme vertelt me dat het nacht is en ik rits de tent open om te kijken wat er aan de hand is. Het licht komt van de maan, die erg laag over het water hangt. De sterrenhemel is fantastisch. Alles is zo klaar dat ik perfect kan zien. Prachtig. Ik luister naar de geluiden van de nacht: krekels tsjirpen en dieren ritselen in de struiken.Het ritme van de natuur went snel. We worden wakker met de zon en gaan slapen wanneer het donker wordt. De nacht valt hier snel, om half acht begint het te schemeren en om acht uur is het pikkedonker. Ik ben nog nooit zo rustig geweest als hier, het lijkt alsof het drukke stadsleven helemaal niet bestaat. Bovendien zijn we verbaasd hoe weinig luxe we eigenlijk nodig hebben en hoe snel het gebrek eraan went. De natuur is overweldigend.
In de namiddag probeer ik nogmaals recht te raken op het water. Na enkele keer lukt het nog niet en ik maak me kwaad. Ik ga meermaals kopje onder en mijn spieren doen pijn. CJ roept wat tips vanaf de oever en plots lukt het: ik sta recht! Natuurlijk denkt niemand er aan om hier foto's van te trekken, dus je moet mij op mijn woord geloven.
Wakeboarden is superplezant - ik beklaag ons Belgisch klimaat want dit zou een sport voor mij zijn. Heel wat anders dan met vijfendertig vrouwen staan zweten op bedenkelijke eurotrance in de plaatselijke fitnessclub. De rest van het Aussie-gezelschap zijn doorwinterde boarders en het is super om hen bezig te zien. Ik kijk er naar uit om ook zo over het water te scheren binnen enkele dagen. Ian, de Engelse tourmanager van Carl Cox is de laatste om recht te raken. Na 80 pogingen lukt het hem ook: iedereen is officiëel geslaagd!
