Sinds Adelaide weet ik waar in Australië ik alvast niet wil wonen. Het is er zo griezelig dof en bloedbloedbloedheet. Er hangt een ongezellige, dode sfeer in deze stad en alles kleurt er grauw. De temperatuur klokt af op een vlotte 46 graden in de schaduw. Zelfs de Aussies zijn er niet goed van. Ik kan niet beschrijven hoe ellendig dat aanvoelt. Al die onzin over hoe hitte in België ondraaglijker is door de vochtigheid: forget it. Australische hitte is verschrikkelijk.
Omdat CJ vandaag een djset speelt én een liveoptreden doet, moeten we wel buiten komen. Na twee pintjes lijkt het alsof we in ons eentje een fles wiskey hebben gekuist en een kater in deze hitte is a living hell. Bovendien krijg je vanzelf al instant hoofdpijn bij het bekijken van de Adelaide partypeople. Fluo is hier helemaal hot. Meteen begrijp ik waarom Adelaide op nummerplaten omschreven wordt als ‘The Festival State”. Remember Love Parade anno 1995?
Denk aan het handvol goafreaks die op gemiddelde technofeesten om acht uur ‘s morgens wild springend met een flesje spa in hun hand de rest van het overschot manisch aanmaant om naar een afterclub te gaan. Multiply by a thousand en je hebt een exacte beschrijving van de lokale partyscene. Helemaal hip zijn pluchen beenverwarmers. Minstens één op drie meisjes (ver)draagt die dingen aan hun benen waardoor ik hen verdenk immuum te zijn voor de verzengende hitte. Respect.
Opvallend is dat geen enkele Aussie een bruin kleurtje heeft. Wanneer bij ons de eerste zonnestralen flauwtjes door de wolken priemen, halen babes collectief bikini’s boven en begint de strijd voor de mooiste teint. Hier lachen ze je vierkant uit. “Ever heard of skin cancer?”
Na het optreden zijn een deel van CJ’s spullen verdwenen van podium. Technische details zullen we besparen, maar zonder die spullen kan hij geen livesets meer doen en er staan er nog twee op het programma deze maand. Plus: we hebben geen Belgische adaptor meer en kunnen niet meer bellen. We hopen dat iemand nog iets terugvindt, maar vrezen ervoor.
